Zwierzenia Mamy: Walka z wiatrakami

Z całym tym zespołem Downa od dawna (w sumie praktycznie od początku) się oswoiłam. Wielkiego płaczu, tragedii nie było. Na początku szok i walka o życie Sary. I w sumie ważniejszy był fakt, że mam cudowną córeczkę. Moją córeczkę.

To, że trzeba włożyć więcej wysiłku, że Sara rozwija się troszkę wolniej. Te wszystkie rehabilitacje, terapie, wizyty u specjalistów. Pomimo, że czasem przychodzi zmęczenie, wszystko jest do przejścia.

Jest tylko jedna rzecz, która podnosi mi ciśnienie. Która denerwuje mnie za każdym razem. I z którą nie potrafię się pogodzić. Odporność. A raczej obniżona odporność. I te ciągłe choroby. To, że co miesiąc, co 3 albo 2 tygodnie jesteśmy chore. To, że Sarusia się męczy. To, że czasami psuje nam to nasze plany. To, że muszę odwoływać terapie, przedszkole albo jakąś "kawkę". Ręce opadają.

Tak wiem, poszła Sara do przedszkola, to na początku będzie więcej chorować jak większość dzieci. No ale wrrrr... Minęła już połowa roku, a u nas nie było miesiąca bez choroby. Chociaż wcześniej (przed przedszkolem) też było podobnie. Może nie było chorób wiosną i latem, ale zawsze było dużo.

I tak się wściekam i wściekać będę na te wszystkie wirusy, bakterie, infekcje i alergie. I walczyć też będę, chociaż to chyba walka z wiatrakami. Niestety.

P.S. Znowu 38*C.

Pozdrawiam

mama Ola